Ogen vol met angst kijken mij aan. Kijken langs mij heen, uit het raam. Haar blik richt zij op het dak van het tegenoverstaande gebouw. Ze vraagt met zachte stem wat die mensen daar doen. Ik draai mijn hoofd om, kijk naar het dak en zie niets. Ik draai mijn gezicht weer naar de vrouw toe. Mijn ogen dwalen naar beneden. Naast haar stoel staat een Maxi-Cosi. Twee grote ronde ogen in een klein gezichtje kijken zoekend de wereld in. Het hoofdje komt in beweging, huilgeluidjes klinken in de kamer. Vader, die aan de andere kant van de baby zit, kijkt mij vragend aan. Hij heeft donkere kringen onder zijn vermoeide ogen.

Vader is zichtbaar uitgeput. De afgelopen negen dagen is hij dag en nacht bezig geweest. Zorgen voor zijn vrouw en hun eerste baby. Zijn vrouw die continu bezig was met de borstvoeding, hier volledig in op ging en het aantal voedingen dagelijks ophoogde. Aan slapen kwam zij niet toe, zij bleef bezig met het ordenen van kasten, wat nog meer chaos tot gevolg had. Wanneer hij zijn vrouw hier op aansprak of haar vermaande tot rust, reageerde zij toe nemend geagiteerd. Zij werd dagelijks meer verward. Gaf aan het idee te hebben achtervolgd te worden in haar eigen huis. Via de televisie kreeg zij hierover bericht. Het journaal was dan ook vooral voor haar bestemd. Toen zij vertelde dat haar baby niet van haar was maar van de buurvrouw die drie maanden geleden was bevallen, besloot de vader dat het zo niet langer ging. In overleg met andere familieleden werd besloten om de baby bij grootouders onder te brengen. Op dat moment ging het mis; het liep uit op een handgemeen. Professionele hulp werd ingeschakeld. Zij werd verwezen voor opname met een inbewaringstelling.

Ik denk terug aan de vraag die ik mij stelde bij aanvang van de opname, wat kan ik dit jonge gezin als verpleegkundige bieden? Ik voel wat een belangrijke en bijzondere rol ik heb kunnen invullen in de zorg voor deze moeder en haar systeem. Ik zocht en vond een balans tussen afstand en nabijheid, tussen open staan voor deze moeder, vader en baby en een professionele weerbaarheid tegenover hen. En opnieuw realiseer ik mij wat een bijzonder en veelzijdig werk ik verricht binnen een bijzondere en kwetsbare doelgroep