Kritisch kijken naar de beschikbare kennis en naar je eigen handelen is cruciaal voor evidencebased werken. In onderstaande bewerking van haar weblog geeft Rebekka Visser hiervan een voorbeeld. Aan de hand van het onderwerp schouderdystocie.

Schouderdystocie komt niet vaak voor maar heeft een grote impact op alle betrokkenen. Niet in de laatste plaats doordat er iatrogene schade bij kan optreden. In Nederland loopt 1 tot 5 op de 1000 kinderen bij de geboorte schade op aan de plexus brachialis.

Een paar tips als toetje
1. Wacht. Als er nog een mogelijkheid is om niets te doen – doe dan niets. Wacht in elk geval op de volgende wee (tenzij de geboorte van het hoofd voorafgegaan is door een cascade aan interventies). En wacht tot de barende om uw hulp vraagt. Een tip voor de barende: als het hoofdje geboren is en het lijfje volgt niet, volg dan uw impuls. Bewéég. Als u zit of knielt, ga dan staan. Als u staat, hurk dan diep. Hier is tijd voor.
2. Oefen dit wachten, want we zijn dat niet gewend. Er zijn uiterst educatieve filmbeelden te vinden over wat ik bedoel. Type ‘Jaimes birth’ in op YouTube, deze video is een absolute ‘must’.
3. Kom niet aan het hoofdje van de baby. De ruimte waar u moet zijn is de sacraalholte. Als u tip 1 toepast, is de kans erg klein dat u daar ooit komt.
4. Durf eerlijk te zijn over angst. Angst is de slechtste raadgever die er is en een besmettelijke emotie.
5. Denk na over het effect van uw aanwezigheid, die het proces blijvend beïnvloedt.
6. Wissel van gedachten met collega’s over dit onderwerp