Bij (pre)eclampsie is het van cruciaal belang dat zwangere vrouwen en partners zichzelf melden bij waarschuwingssignalen. Uitstel van de diagnose en behandeling kan in sommige gevallen tot ernstige morbiditeit en zelfs tot maternale sterfte leiden.

Deze Britse kwalitatieve studie onderzocht welke factoren invloed hadden op het zoeken van medische hulp bij waarschuwingssignalen door vrouwen die in de zwangerschap een pre-eclampsie meemaakten.  Een heterogene groep van tien vrouwen met een (aanvankelijk) laag en dertien met een hoog risico op pre-eclampsie en vijf van hun partners/gezinsleden werden geïnterviewd.

Zowel laag als hoog risico vrouwen zijn niet helemaal tevreden over de voorlichting die zij krijgen. Vrouwen met een laag risico krijgen aanvankelijk weinig informatie over pre-eclampsie en reageren daardoor soms niet, of niet adequaat op symptomen, en horen soms pas voor het eerst iets over pre-eclampsie na hun diagnose.

Vrouwen met een hoog risico worden juist overspoeld met informatie over risico’s, wat het moeilijker maakt om van hun zwangerschap te genieten. Deze vrouwen weten wel goed wanneer en bij wie ze voor hulp terecht kunnen. Sommige vrouwen gebruiken zelf-monitoring om invloed te hebben op beslissingen over de aangeboden medische zorg. Participanten melden ook organisatorische problemen, zoals wachttijd in de kliniek in urgente situaties, niet terecht kunnen in de kliniek van hun voorkeur, of conflicterende adviezen van professionals.

De auteurs concluderen dat vrouwen en partners informatie op maat nodig hebben over symptomen en waarschuwingssignalen voor pre-eclampsie, passend bij hun situatie. Dat kan hen helpen om tijdig en adequaat medische hulp te zoeken.