Zwangerschap en baring worden beschouwd als de grootste risicofactoren in het ontstaan van urineincontinentie
bij vrouwen. Dolan et al deden voor het eerst een longitudinale cohortstudie die vrouwen volgde tot vijftien jaar na
de bevalling. Zij waren benieuwd naar het verloop van stressincontinentie,ontstaan in de eerste zwangerschap.
Ze bekeken of eventuele denervatie van de bekkenbodem verslechterde in de tijd en of dit alles voorspellende waarde had voor de incontinentie in de toekomst.

Ze maakten daarbij gebruik van de groep primigravidae die in de jaren tachtig betrokken waren in een onderzoek van Allen et al naar zenuwschade van de bekkenbodem na de bevalling. Deze vrouwen werden gevraagd opnieuw mee te doen zeven en vijftien jaar na hun eerste bevalling. Zij werden onderzocht op symptomen van stressincontinentie en ondergingen een urofysiologisch
onderzoek naar het functioneren van de bekkenbodem.