Het doel van deze Nederlandse studie naar de percepties en ervaringen van vrouwen met een traumatische bevallingservaring was te achterhalen waar preventiemogelijkheden liggen. Dit kan verloskundigen en gynaecologen helpen bij verbetering van vrouwgerichte zorg.

Online vulden 2.192 vrouwen die na 2005 een traumatische bevalling hadden ervaren een retrospectieve vragenlijst in. Zij werden in maart 2016 geworven via sociale media met ondersteuning van zorgverleners, en landelijke organisaties van cliënten en zorgverleners. De vrouwen beantwoordden 35 vragen over 1) wat volgens henzelf de oorzaken van hun traumatische ervaringen waren, en hoe volgens hen de traumatische ervaring had kunnen worden voorkomen door 2) de zorgverleners of 3) door henzelf.

De meest genoemde oorzaken zijn 1) gebrek aan en / of verlies van controle (54,6%), angst voor de gezondheid of het leven van de baby (49,9%) en intense pijn en lichamelijk ongemak (47,4%). De meest genoemde preventieve mogelijkheden voor de zorgverlener zijn 2) communiceren en uitleggen (39,1%), (meer) luisteren (36,9%), (meer of beter) emotioneel en praktisch steunen (29,8%). En voor de vrouw zelf: 3) niets (37,0%), vragen om bepaalde interventies (26,9%), of weigeren van bepaalde interventies (16,5%).

Vergeleken met multipare vrouwen, noemen primipare vrouwen vaker als oorzaken voor hun traumatische ervaring: intense pijn en lichamelijk ongemak, lange duur van de bevalling, en verschil tussen verwachtingen en realiteit. Multipare vrouwen noemen juist vaker): vrees voor eigen gezondheid en leven, slechte geboorte uitkomst, en te snelle bevalling.

Vrouwen schrijven hun traumatische ervaring vooral toe aan gebrek aan en / of verlies van controle, communicatieproblemen en praktische / emotionele ondersteuning. Zij geloven dat hun trauma in veel gevallen te verminderen of te voorkomen is door betere communicatie en steun van hun zorgverlener of door zelf bepaalde interventies te vragen of juist te weigeren.

De onderzoekers concluderen dat de interactie rond interventies belangrijker lijkt dan de interventies zelf. Zij vinden het noodzakelijk om aandacht te besteden aan de verbetering van de communicatie tussen zorgverleners en ouders tijdens zwangerschap, bevalling en postpartum.